Graag wil ik vandaag nog een blogje schrijven die ook meteen als reactie voor Ilona geldt naar aanleiding van het bericht over gisteren.
Ilona jouw verhaal komt me heel bekend voor over de zorg die steeds meer uitgekleed wordt.
In de ziekenhuiskamer waar ik lag was ook een mevrouw. Ze was weduwe en even oud als ik en een heel bijdehandje was. Twee jaar geleden had ze dezelfde buikoperatie gehad als deze keer. Iets met haar darmen. Ze vroeg of ze in het ziekenhuis de thuiszorg konden regelen net als twee jaar geleden. Ze werd al snel uit haar droom gehaald want thuiszorg kwam niet meer na een ziekenhuisopname.
“ Maar hoe moet dat dan thuis,”. Vroeg ze. “ Mijn dochters werken en leiden een druk leven. Wie komt er een beetje schoonmaken en me helpen?” Deze keer doet de thuiszorg dat niet en mevrouw moest maar een mantelzorger zoeken.
“ Waar vind ik nu een mantelzorger?” Vroeg ze. Tja dat was een probleem voor mevrouw zelf.
Mevrouw had zelf al voor haar opname een ziekenhuisbed geregeld dat nu in de woonkamer stond. Tja ze had een beetje soep in de koelkast staan en ze zou een dochter vragen voor een paar boodschapjes ………. Zo vertrok mevrouw de dag voor mij naar huis. Hoe het is afgelopen weet ik niet maar ik weet wel dat zoiets niet moet kunnen.
Niet iedereen kan een privé poetshulp betalen en een bijkomend probleem is ook, vindt ze maar eens zo snel!
Ilona, met deze wetenschap in mijn hoofd vond ik de gratis uitleen van een rolstoel dan ook een luxe van heb ik jou daar.
De vergrijzing, de vergrijzing wordt steeds maar geroepen. Men ziet dit toch al jaren aankomen. Misschien een idee om er dan ook eens over na te denken en misschien er ook iets aan te doen.
Ik moest het even kwijt want de zorg is zeker niet met alles zo goed.
21 maart 2024
Het is heel herkenbaar jouw verhaal over je buurvrouw in ziekenhuis. Tegenwoordig ben je echt afhankelijk van familie, vrienden en/of kennissen als je thuis komt na een ingreep. Thuiszorg krijg je echt niet meer, je moet er voor knokken om wat hulp te krijgen. Als je alleenstaand bent is het nog nijpender om iemand bij je te hebben als je niemand in je directe omgeving hebt zoals b.v. je kinderen. Ik weet nog van 10 jaar geleden bij mijn schouderoperatie, dat ik blij en dankbaar was, dat 2 goede vriendinnen die allebei een gezin thuis hadden, toch bij mij wilden zijn om voor 24 uur op mij te letten. Eentje kwam overdag, de andere bleef ’s nachts slapen. Je betaalt je rot aan alles van premies en contributies maar als puntje bij paaltje komt, sta je nog alleen ervoor. Het is wat dat betreft in- en intriest hier in ons land.
21 maart 2024
Hallo, ook ik wil hier graag op reageren, heb een hele andere ervaring.
Ook ik moest verleden week met spoed een paar dagen worden opgenomen (observatie).
Naast me lag een mevrouw van 73 jr. alleenstaand, had een galblaas- en een navelbreukoperatie ondergaan. Ze had 1 zoon met een drukke baan. Mevrouw wilde graag naar Vitalis+ om te revalideren, maar dat zat er niet in, wachttijd 2 weken, en zo lang kon ze niet in het ziekenhuis blijven. Toen kwam er iemand van Transferium, en zij zou zorgen dat er 2 x per dag iemand van thuiszorg zou komen, en dat was zo geregeld. Mevrouw zou afgelopen maandag naar huis gaan met 2x per dag hulp. Hulp in de huishouding had ze al.
O ja en ze zouden er ook voor zorgen dat mevrouw voordat ze werd ontslagen zelfstandig in- en uit bed zou komen, ook werd er ook nog fysio aan huis voor haar geregeld.
Zo kan het dus ook! Ik was ook heel verbaasd hoor.
21 maart 2024
Mirjam het is nu nog erger geworden dan 10 jaar geleden. Geen personeel …..
21 maart 2024
Geweldig Marij dat het zo goed geregeld werd voor die mevrouw. Er gebeurd soms nog wel iets goeds 👍
Hopelijk gaat het met jou weer goed. Ik denk dat we op de zelfde afdeling hebben gelegen. A4?
Veel sterkte en beterschap 😘
22 maart 2024
En waar haal je het personeel dan vandaan? Je kan wel zeggen dat het niet goed gaat in de zorg (en het onderwijs en…. en ……) vanwege personeelsgebrek maar je moet wel dan meer zorgpersoneel hebben. Meer betalen is een optie, maar dan gaan de kosten van de zorg ook serieus omhoog (vanwege meer loon en meer personeel, hopelijk) en dat moet iemand = wij alllemaal dat betalen. Nu werkt al 1 op de 6 Nederlanders in de zorg en in 2040 wordt dat 1 op 4, bij ongewijzigd beleid. Iedereen ziet wel dat dit niet te doen is en dus zal de zorg nog meer achteruit gaan. Tenzij we massaal jong verplegend personeel uit andere landen aannemen, maar dat heeft weer andere nadelen, of innoveren, maar dat is in de zorg ook niet zo makkelijk.
Sterkte verder met het herstel en de verdere behandeling, je hebt in iedergeval al voldoende energie om te schrijven. Anne J.
22 maart 2024
Dank je Anne, misschien zou onze regering er iets aan kunnen doen? Wat meer geld reserveren voor de zorg ipv andere vaak onzinnige dingen. Minder met toeslagen strooien en zorgen dat de mensen de toeslagen niet nodig hebben. Misschien zou het het ook mensen helpen om niet afhankelijk te moeten zijn van voedselbanken. Nederland hoeft niet altijd het beste jongetje van de klas te zijn.
Het is maar een idee 🤔
22 maart 2024
Ik ben weer redelijk opgeknapt hoor, heb geen operatie gehad. Ik heb op afdeling A2 gelegen, was een hele fijne afdeling, rustig en hele vriendelijke verpleging.
22 maart 2024
Heb nog wel even getwijfeld mijn ervaringen met de (thuis)zorg hier bekend te maken. Het is 26 jaar geleden dat ik in een (academisch) ziekenhuis terechtkwam na een ernstig auto-ongeluk. Zat behoorlijk in elkaar en kwam 4 dagen op de IC-terecht en daarna opgenomen op de afdeling tandheelkunde omdat de gebroken kaak voorrang kreeg. Over de zorg daarvoor zul je geen kwaad woord van me horen, maar alle andere kwetsuren; gebroken arm, bekken en ribben, de dooreengeschudde hersenpan en de vele snij- en andere verwondingen, werden allemaal ‘op afstand’ behandeld. Nooit een arts of andere deskundige op dat gebied aan mijn bed gezien.
Ikzelf was, -achteraf gelukkig relatief korte tijd-, 100 % afhankelijk van anderen, maar desondanks werd ik binnen 14 dagen na opname naar huis gestuurd. Toen ik ze vertelde een invalide vrouw te hebben die mij onmogelijk kon verzorgen en mijn beide kinderen druk waren met hun afstudeerwerk dat ze binnen 2 weken moesten verdedigen en dus de komende weken zeer zeker geen tijd hadden om te helpen, werd maatschappelijk werk actief en had thuiszorg geregeld.
Echter, de volgende dag na thuiskomst vinden we op het antwoordapparaat een bericht van diezelfde thuiszorg dat ze niet konden komen omdat ze overvol zaten. Diezelfde thuiszorg die de dag ervoor gezegd had dat ze zouden komen.
En helaas, ik was niet de enige waarbij thuiszorg op het allerlaatste moment afzegde. Hoorde met regelmaat vergelijkbare verhalen.
Dit alles speeld zich af in 1998, maar lijkt nog steeds heel erg actueel te zijn.
Twee dingen heb ik er wel van geleerd; als je meer dan een ding mankeert, voorkom dat je in een academisch ziekenhuis terecht komt en wantrouw beloften van thuiszorgorganisaties.
Voor de goede orde; na ongeveer twee jaar revalideren kon ik weer bijna volledig functioneren en kon mijn werk weer (deels) hervatten en iets minder dan een jaar later weer volledig. Gelukkig maar.
23 maart 2024
Wat moet jij je ellendig gevoeld hebben Willem zowel fysiek als geestelijk. Je kon niks, je stond met je rug tegen de muur.
Ik denk dat het maar net is wie je tegen komt in 1998 en in 2024. Je zult er maar van afhangen ………… vreselijk!!
29 maart 2024
Ik heb beide ervaringen. Ik heb op 12 januari een gecompliceerde been/knie breuk opgelopen op de dag dat het zo ijzelde in Limburg. In het ziekenhuis van Heerlen deden ze er alles aan om mij dezelfde dag nog te opereren. Dat lukte helaas niet dus gingen ze een plekje voor mij zoeken. Wat niet lukte want er waren heel veel opnames die dag door valpartijen. Uiteindelijk zei mijn moeder dat ze me mee naar hun huis nam. Hun huis is volledig aangepast voor een rolstoel.
Anderhalve week later werd ik geopereerd. Mijn kamergenote mocht niet naar huis want haar man kon haar niet helpen. Maar mevrouw kon ook niet meteen in het revalidatie centrum terecht. Zij moest dus blijven in het ziekenhuis. Maar ik kreeg een lijst met gespecialiseerde fysiotherapeuten die mij thuis kunnen behandelen. Ook werd er meteen gevraagd of ik de juiste hulp thuis had, zo niet dan werd dat vanuit het ziekenhuis geregeld. Ik ben nu dus nog bij mijn ouders want daar kan ik makkelijker herstellen en sneller dingen leren dan thuis.