Vandaag heb ik weer een dag met een hoofd vol gedachten. Daar moet ik wat aan doen. Ik ga vandaag alles wat met erfbelasting heeft te maken naar de notaris sturen. Ben ik bezig en kan niet te veel bezig zijn met nare gedachten. Ik heb, denk ik alles wat ik nodig heb en anders hoor ik het wel mocht er nog iets vergeten zijn.
Vorige week overkwam me toch iets onverklaarbaars, iets heel vreemds.
Mijn nichtje stuurde me een appje dat we een rekening konden opzeggen van mams. Eindelijk kon ze ook in die rekening dus hier moest ik snel gebruik van maken. Ze woont niet naast de deur dus alles gebeurd online.
“Oké,” schreef ik. “wacht even want ik moet nog inloggen.”
Mijn eerste poging mislukte. “Hoe kan dat nu. Ik heb de juiste pincode toch.” Mijn tweede poging mislukte ook en nu begon er lichtelijk paniek bij me op te komen. Ooooooo ik had het foute bankpasje zag ik, deze was nog van mams. Ik moest nu het mijne gaan gebruiken. Maar waar is mijn bankpasje??????
De paniek groeide en groeide en ik riep de hulp van Frits in. “Leg dan ook alles op zijn plaats,” zei hij. “Dat doe ik,” riep ik. “Ga jij nu ook nog beginnen.” Het huilen stond me nader dan het lachen. Het bankpasje moest in de envelop liggen van die bank en daar lag het nu niet.
Ik appte mijn nichtje dat ze even geduld moest hebben omdat ik mijn pasje moest zoeken. “Doe maar rustig aan,” appte ze.
Even afstand nemen van die bankpas , dacht ik.
Ik liep naar de slaapkamer om de bedden op te maken en ondertussen riep ik mijn vader aan, “help me toch pa. Je naam is Antonius, de heilige die verloren spullen opzoekt en vindt. Help me toch. Ik moet dat pasje hebben. Je kunt me nu toch niet in de steek laten.”
Zo was ik in mezelf bezig en na 1 a 2 minuten liet ik het bedden opmaken voor wat het was, liep zonder iets te zeggen naar de boekenkast. “Hier heb ik toch alles al twee keer overhoop gehaald,” dacht ik nog maar ik ging door. Zonder aarzelen nam ik een plastic bak uit de boekenkast. Bovenop lag een envelop van iemand die me kort na het overlijden van mams schreef of ik niet een garage aan hem wilde verkopen. Die envelop nam ik uit de bak. Ik voelde eraan en gaf hem aan Frits. “Hier zit het pasje in,” zei ik en warempel daar was het pasje!
Ik was zo vreselijk blij dat ik nu verder kon met deze bank. Ongelooflijk toch hoe zoiets kan gebeuren.
Ben ik nu zo in de bonen geweest dat ik dat bankpasje in een totaal andere envelop heb gestopt? Dat kan maar die envelop ligt helemaal niet bij de bankzaken van mams. Daar had ik nog maanden naar kunnen zoeken.
Ooit is me nog eens zoiets overkomen met een sleutel van een caravan en ook die vond ik zonder aarzelen op een totaal andere plek als waar de sleutels moesten liggen. Normaal ben ik niet zo van het zweverige maar nu begin ik er toch eens over na te denken??????????
28 januari 2024
’t Is gek, mer ouch hei met regelmaot dat iech Antonius aonreup, is de ierste duipnaom vaan miene pap zaoleger. Ouch hei kump ’t veur dat iech daan inins, soms midde in de nach in miene druim, dink vaan de mòs dao of dao loere en jaowel daan vin iech ’t weer soms op de gèkste plekke. Dao is miejer tösse hiemel en eerd ech woer.
28 januari 2024
Ongelooflijk toch. Ik heb er ook verder geen verklaring voor 🤔
28 januari 2024
Mijn vader heette ook al Antonius, maar ik roep altijd de hulp van opa in.
Vorige week werd ik geopereerd aan vingers en moest heel vroeg weg en ruim uur rijden. Toen ik daar was wilde ik app sturen dat ik veilig was aangekomen, het was in die vriesperiode. Kon telefoon niet vinden, was er echt zeker van dat ik die in de koelbox had gedaan, die gebruik ik vaak als er ook drinken mee gaat. Echt alles opgepakt en omgedraaid op en voor bijrijdersstoel. Operatie en koffie na ging erg snel en ik wilde natuurlijk graag laten weten dat ik weer ging rijden. Nogmaals gezocht. Toen maar snel naar huis gereden om partner niet nog langer zonder bericht te laten. Thuis was telefoon ook niet, dus partner bellen hoorde in huis niks, toen naar de auto en bleek hij helemaal onder de bijrijdersstoel terecht gekomen te zijn. Dan ben je zo blij dat hij weer terecht is.
28 januari 2024
Lot, als je dit soort dingen hoort/leest dan ga je toch echt geloven dat er meer is. Ik wens je veel beterschap met vingers.
28 januari 2024
Mijn moeder had op mijn verzoek, de muziek voor haar begrafenis op papier gezet. Dit briefje lag in haar kast, waar ze haar sieraden en belangrijke stukken bewaarde. Na haar overlijden wilde ik het briefje pakken. Niet te vinden, de kast helemaal overhoop gehaald. Haar begrafenismis werd gezongen door de leden van het koor waar ze lid van was. Ook werd muziek gespeeld, die ieder van haar vier kinderen hadden gekozen. Na haar uitvaart, toen we alles gingen opruimen en regelen, opende mijn zus en ik deze kast, en wat schets onze verbazing. Het briefje met liedjes lag bovenop de schaal in haar kast. Mijn zus en ik waren niet meer in de woning geweest in de tussentijd. Dit was heel bijzonder.
28 januari 2024
Ongelooflijk Marleen. Misschien had je moeder zich toch bedacht en wilde ze jullie liever zelf iets laten uitkiezen. Heel vreemd dat zulke dingen gebeuren.
28 januari 2024
Ze lag in Martinus ( verzorgingshuis). Alleen mijn zus en ik waren de enige die in haar huis kwamen. Blijft bijzonder.
29 januari 2024
Lieve Ellen even zeggen dat ik aan jullie denk. Zet m op he. Hélène Pourquoi pas
29 januari 2024
Heb net jouw schrijfsels van de afgelopen week allemaal gelezen en voel helemaal mee met jouw rollercoaster van gevoelens. Wens je veel sterkte toe. In mijn geboortestreek zeggen we dan “hol de kop derveur en de bienen under ’t gat”. ’t Komt vast en zeker goed.
Waar ik wel even plezier aan beleefde was toch het rijke roomse leven dat uit een paar van je reacties naar voren kwam. Ik ben geboren en opgegroeid in een gemeente waar zegge en schrijve 1 Rooms-Katholiek gezin woonde; de buren van mijn grootvader. Het waren Vlamingen die na WO I daar terechtgekomen waren. Bekendheid met de heilige Antonius was er dus niet bij mij, totdat ik in militaire dienst moest. Daar raakte ik bevriend met Johnny Schmeets uit Spekholzerheide en die assisteerde de aalmoezenier wel eens. Johnny heeft mijn kennis over het RK-geloof, dat tot dan toe vooral gebaseerd was op boeken van Toon Kortooms en A M de Jong, behoorlijk bijgespijkerd. Het RK volksdeel uit het zuiden des lands was opeens niet meer een stelletje losbollen, lolbroeken en brassers die bier dronken in plaats van koffie of thee, maar gewone mensen van vlees en bloed. Daar kwam nog bij dat de moeder van Johnny ontzettend lekker vlaaien bakte. Johnny was de enige die niet met een weekendtas met verlof ging, maar met een koffer. Die had hij nodig om de (stukken) vlaai in te vervoeren als hij terugkwam van verlof. Heb nooit lekkerder rijstevlaai gegeten dan in die tijd (zomer 1965). Na mijn diensttijd zijn we elkaar ui het oog verloren, helaas. Ik hen plezierige herinneringen aan hem.
En wat Antonius betreft; over mijn zwager, geboren en getogen in Arnhem, hoorde ik dat hij als peuter eens iets kwijt was en het maar niet terug kon vinden. “‘k Heb overal gezocht en het ook gevraagd aan die man bij Tante Mien (de buurvrouw, die een Antoniusbeeld in de kamer had staan), maar die wist het ook niet”.
29 januari 2024
Zeker Marleen. Het blijft heel speciaal en je kunt er geen verklaring voor vinden.
29 januari 2024
De vlaaien werden zeker gewaardeerd door al die hongerige mannen 🤩 Tja de katholieken zijn hiermee opgegroeid. Geloven ………. Al ging het geloven ook wel eens te ver maar dat is weer een andere aflevering. Mensen durfde geen kwaad te doen want owee. Er was ook minder geweld en crimineel gedrag. Ik heb ooit een schoonmoeder gehad die naar de Sterre der Zee kapel ging in het centrum van Maastricht, de Onze Lieve Vrouwekerk. Daar zocht ze vaker het beeld van Antonius op. Als ik haar vroeg waarom ze daar een kaarsje ging branden dan was dat omdat ze weer iets kwijt was. In de week die volgde dan vond ze het verloren voorwerp terug. Zo ging dat vaker. Zelf heb ik nu twee keer een ervaring gehad dat ik iets terug vind op een vreemde plek. Ik blijf het vreemd vinden.
29 januari 2024
Misschien is het wel gewoon toeval, al heb ikzelf de neiging om zoiets een anoniem wondertje te noemen. Het overkomt ons allemaal wel eens en of Antonius er wel of niet de hand in gehad heeft is dan van een derde orde.
30 januari 2024
Willem, hoe je het uiteindelijk noemt een wondertje of wat dan ook het blijft een onverklaarbaar iets, toch?